Emiel

Dit is een korte anekdote over Emiel. Emiel is een persoonlijke vriend van mij, altijd behulpzaam en vriendelijk, maar Emiel dealt stoepkrijt. Hij is er niet trots op. Elke keer als hij een 7-jarige weer een doosje stoepkrijt verkoopt, breekt zijn hart. Maar Emiel heeft een jonger autistisch broertje en een vader met een drankprobleem. Toen zijn moeder stierf aan teelbalkanker, heeft Emiel haar beloofd om voor hen te zorgen. Hij heeft kiptaarten over de Albanese grens gesmokkeld, op glitterdolfijnen gejaagd aan de Japanse kusten, en okapi's gestroopt in de wouden van Borneo, maar na een tijdje ontdekte hij dat de snelste manier van geld verdienen zonder twijfel stoepkrijt dealen is. Onversneden stoepkrijt kost algauw 6 sikkels per krijt. Kinderen van 5-8 jaar gebruiken het om de straten vol te tekenen, maar de politie draait een blind oog. De stoepkrijtmaffia beheerst de staat. En Emiel heeft geen keuze. Zijn broertje heeft medicijnen nodig. En zijn vader vraagt constant geld voor drank, "voor de laatste keer". Ook al snijdt het door Emiel's ziel elke keer als een kind, met het krijt nog onder de nagels, om een nieuwe levering komt vragen. Hij heeft het geld nodig. Hij zegt al jaren dat hij gaat stoppen, maar dan moet hij weer jenever voor zijn vader kopen. Daarom, stoepkrijtdealers zijn niet altijd wat we ervan verwachten. Het kunnen liefhebbende vaders zijn, zorgzame moeders of heroïneverslaafde grootvaders. Denk daaraan, de volgende keer als je een stoepkrijtdealer met de vinger wijst.